دیروز برای بار پنجم شاید ششم باز دیدمش.
نمیدونم چرا انقدر این فیلم رو دوست دارم. و چرا انقد نقش جی گتسبی منو جذب میکنه.
شخصیتی که بقول خودش از درون چیزی نداره و خالیه اما با ژست با کلاسی و خرج کردن پول سعی داره شخصیت مقبولی در نظر دیزی و مردم باشه
البته این میون تقصیری نداره. از کودکی در فقر و فلاکت بزرگ شده ...
اما علاقه من به جی گتسبی برای این کمبودهاش نیست.
عشقی یه که تا آخر تو وجودش موند و بخاطرش حتی قتل رو گردن گرفت...
و از دیزی متنفرم. و اون جمله نیک یادم نمیره که گفت: تام و دیزی آدم های فاسدی هستند. اونا همه چیو خراب میکنند و در موردش احساس مسئولیت نمیکنن
متاسفانه من دور و برم آدمهای زیادی رو اینچنین میبینم... بی مسئولیت. بی تعهد نسبت به اونچه انجام داده اند
او راه درازی را پیموده بود و رویایش آنقدر به نظرش نزدیک آمده بود که نرسیدن به آن تقریبا برایش محال بود، اما نمی دانست که رویایش در آن وقت از او عقب مانده بود!...
گاهی رویاهای آدم ازش عقب میمونن انقدر عقب که وقتی واقعی میشن هیچ حسی رو در آدم به وجود نمیارن