و اکنون پز می دهیم

دقت کردید مدتهاست آدمهایی شدیم که داریم شب و روز پز میدیم؟

خیلی وقتا هم متوجه نیستیم داریم اینکارو میکنیم اما واقعیت اینه که ار شب و روزمون شده

پز ماشینی که سواریم

پز خونه ای که توشیم

محله ای که توش زندگی میکنیم

غذایی که میخوریم

رستورانی که رفتیم

کادویی که گرفتیم

آرایشگاهی که رفتیم

اشخاصی که میشناسیم

شهری که توش زندگی میکنیم

ماهی که توش بدنیا اومدیم

یه سر به صفحات مجازی بزنیم:

همش کری خوندن واسه ساکنین شهرای دیگه

واسه متولدین ماههای دیگه

واسه جنس مخالف

عکسایی که میذاریم ناخودآگاه ساعت گرونمون رو توش حتمن نشون میدیم. یا رستورانی که رفتیم. یا سفری که رفتیم.یا گوشی موبایلمون

دنیامون شده جلو زدن از بقیه. حالا به هر وسیله ای. 

چجوری از این جور زندگی داریم لذت می بریم؟

حال بهم زن شده دیگه

نمیخوام بگم من هیچوقت نشده داشته هامو به رخ دیگران بکشم اما خیلی کم پیش اومده بخوا حسرتی بر دل کسی بذارم.

چون میدونید؟ خیلیا ندارن...خیلیا آه میکشن

حالا یا آه ماشین داشته ی منو

یا آه فرزند شیرین منو

یا دلشون می شکنه از نداشتن داشته های من و این خیلی بده...

از طرف دیگه همیشه معتقد بودم همه خاص اند. همه با ارزش اند.متولدین همه ماههای سال برای خودشون کسی هستند. ساکنین تمام محله ها آدم های خوب و بد دارند. همه گوشی ها به درد بخور اند

همه چیزهای دنیا در جای خودشون ارزشمند و قابل استفاده اند. 

و خلاصه پز دادن چیز بی معنیه که فقط خلا وجودی یک انسان رو نشون میده

گرچه این حرفام این روزا برای خیلیا دو زار نمی ارزه اما ... بگذریم